دنیای مجازی یا واقعی؟

---

به نظرتان افرادی که در هیچ شبکه اجتماعی عضویت ندارند ، بیشتر پیشرفت می کنند؟ یا اینکه بیشتر در شغلشان ترفیع می گیرند؟ یا ورزش می کنند و در میهمانی های دورهمی حافظ و سعدی می خوانند؟
نه این طور نیست، حداقل من این گونه فکر نمی کنم. اینترنت و این دنیای به اصطلاح مجازی، جذاب ترین پدیده ای است که تا کنون بشر با آن روبه رو شده است و نحوه استفاده هر کس از این پدیده جذاب به خودش مربوط است. عده ای عمرشان را هدر می دهند یعنی دقیقاً همان کاری که در دنیای به اصطلاح واقعی انجام می دهند و عده ای گنج را پیدا می کنند، کشف می کنند و می آموزند، ایده می گیرند و چشم هایشان بازتر از قبل می شود و از دیوارها و مرزها عبور می کنند و به جایی می روند که هرگز نبوده اند.
من فرق چندانی بین زندگی در دنیای واقعی و مجازی نمی بینم. ما همان آدم ها هستیم. اگر در دنیای واقعی وقت و بی وقت در حال امتحان کردن رژیم های مختلف لاغری هستیم، در دنیای مجازی انواع صفحات لاغری را دنبال می کنیم. اگر در دنیای واقعی اهل مطالعه باشیم در دنیای مجازی ناشران و نویسندگان محبوب مان را دنبال و کتاب های جدیدی پیدا می کنیم. اگر کارمان اظهار نظر درباره لباس و هیکل و قیافه دیگران است، در شبکه های اجتماعی در صفحه شخصی همان دیگران می چرخیم و زیر عکس هایشان کامنت های بی ربط می گذاریم. اگر در دنیای واقعی اهل ورزش کردن هستیم، در دنیای مجازی ویدئوهای ورزشی را تماشا می کنیم. اگر ذاتاً‌ اهل خاله زنک بازی باشیم در اینترنت هم دنبال مکانی با چنین هدفی می گردیم.
افرادی که در دنیای مجازی اتیکت لازم را ندارند و نحوه ارتباط درست و استفاده صحیح از واژگان را نمی دانند، خردمندانِ منزه دنیای واقعی نیستند. نقاشان و حکاکان روی آثار باستانی، دنبال کننده صفحه متروپولیتن در دنیای مجازی نیستند. ما در هر دو دنیا دنبال علایق مان می رویم، دنبال چیزی که واقعاً هستیم. به گمانم این که فکر کنیم اگر شبکه های اجتماعی و در کل اینترنتی وجود نداشت، ما به بهترین وجه و مفیدترین شکل ممکن زندگی می کردیم و شاد و خوشبخت و موفق بودیم، تنها فریب خویشتن است. اینترنت و مشتقاتش روی پله ترقی زندگی ما ننشسته اند. اگر این طور فکر می کنید، شکل استفاده تان از این گنجینه را عوض کنید.
فهیمه اسماعیلی / مسئول روابط عمومی